Een fietstocht door de meestal lage landen

In de brandende zon, bepakt en hijgend, zwetend en vol verwondering, fietsen we over de dijken. Er lijken meer schapen dan koeien te zijn, waarvan er een schaap af en toe op het fietspad, liggend van de zon aan het genieten is. Het schaap geeft niets om onze aanwezigheid. Onderaan en langs de dijken staat het vol met kronkelende oude appelbomen. Terwijl ik dacht het typisch Fins te zijn. Hetgeen dat mijn aandacht het meest trok waren de dijkhuizen. Een stijlere daling dan de ellendige heuvel van Myllyjärvi, zo laag is het land nog niet.

Ik fantaseer hoe de bewoners jaren geleden, na een lange dag, over de donkere dijken wandelden. De steile helling af, tussen de kronkelende appelbomen en slapende schapen hun dijkhuisje weer ingingen. Hoe de bewoner in het kaarslicht nog een beker melk drinkt en in zijn koude slaapkamer onder de warme wol kruipt. Terwijl mijn gedachten afdwalen, veranderd het landschap langzaam. De dijken en haar prachtige huizen met rieten daken hebben plaats gemaakt voor een uitgestrekt landschap, waar de dieren bijeen zijn gekomen om te drinken, visjes te vangen, voor hun kroost te zorgen en te rusten. Ik voel mij te gast in hun landschap. 

Ontelbare vogels zaten bijeen, en reikte zover als mijn zicht kon. Aan mijn rechterkant zag ik een ooievaar kalm langs de oever lopen, op zoek naar een vis. Welke ze zonder problemen behendig met haar snavel zal vangen. Verderop in het veld stond een groot beest te graaien. Ze was imposant, en had een rustige plek uitgekozen, ver van ons vandaan. Van de horizon gleed mijn blik naar de lucht omhoog. 

Donkere wolken haalden ons in en samen met de stevige wind, werd ons een waarschuwing gegeven dat het weer snel zal omslaan. Sneller dan ik had gedacht. De regen leek plots met bakken uit de hemel te vallen. Mijn poncho vloog door de harde wind alle kanten op. De poncho leek de wind te vangen en meer tegengas te bieden en ik was zeiknat. Ik vond het heerlijk.