Finland 2.0: een kwartaal

De aanloop

Een duik nemen is niet moeilijk. Je gebruikt je hoofd en zegt tegen je lichaam om je benen op te trekken en ‘gewoon te gaan’. Voor mij was de steiger niet al te hoog. Dat scheelt. Ik zei tegen mezelf: ‘spring maar gewoon’. En dat heb ik gedaan.Ik herinner me, daar staand op de steiger, kalm en neutraal. Niemand om mij heen. Alleen de duikplank, ik en de omgeving: uitgestrekte bossen, meren, vogels, af en toe hevige windvlagen, zonnestralen en in het geheel, de warmste kleuren die je doen laten denken in een droom te bewegen.

De sprong

Het moment dat je voeten de plank verlaten, is de beslissing genomen. Hetgeen dat volgt is de landing in het water. Een situatie kan zijn: het water is ijskoud, je raakt in paniek. Of het water is ijskoud, je zwemt, je raakt gewend. Het water waar ik in terecht kwam was heerlijk warm. Met diezelfde omgeving als voor ik de sprong nam.

Mijn adem stokt. Ik grijp naar mijn keel. Ik was zo afgeleid door de prachtige omgeving, dat ik de donkerte van het water over het hoofd zag. Dit is het moment van paniek. Door het donkere water verdwijnt het besef van afstand, diepte, enzovoort. Ik ben in Finland.

Ik ben drie maanden geleden verhuisd. Zonder zekerheid van een baan, een diploma in afwachting maar vol hoop, liefde en ‘een duik nemen is niet moeilijk’-mentaliteit.Uiteraard klinkt dit meer idealistisch dan het is. Ik heb vanuit Nederland geprobeerd werk te vinden in Finland, maar dit was niet gelukt. 

Een aantal dagen geleden had ik een barbecue bij vrienden. In de meest fijne plek die je je kan bedenken, afgezien van de Finse wilde honden die je katten opeten. Een romantisch houten huis, een bos als tuin, een kampvuur, frikadellen (nogmaals bedankt Gabi, als je dit leest). Blauwe kaas, Sangria, bier, sauna.En het fijnste van de avond: het zwemmen in het nabije meer onder de avondzon.

Het water is helder, de paniek is gezakt. Ik bekijk de omgeving en de mensen om me heen. Hetgeen met paniek is, dat je lichaam en gedachten zich focussen op eenzelfde punt. Het water is niet zo donker als het soms lijkt te zijn. Het diploma komt in augustus, ik heb mijn verblijfsvergunning, ik heb een vriendenkring opgebouwd in een nieuwe omgeving, er is hoop op een baan en bovenal: ik ben met Ville. 

De paniek is relatief. Hetgeen dat telt is dat dit alles een luxe is. Ik heb de vrijheid om voor de liefde naar een ander land te verhuizen, om dit alles uit te zoeken en te ontdekken.

Veel liefs, Febe